Στο πρώτο άρθρο σχετικά με το φλερτ, έγραψα για την «δημοσιουπαλληλική νοοτροπία» η οποία έχει περάσει και στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο μέσος Έλληνας την «αποκατάσταση» την έψαξε και πέρα απο το Δημόσιο: στους φίλους, στις παρέες, στις σχέσεις με το άλλο φύλο. Αν παρατηρήσετε προσεκτικά τον στενό σας κοινωνικό κύκλο, θα διαπιστώσετε πως ελάχιστοι σας μιλούν για μια συγκλονιστική αλλαγή στη ζωή τους. Όταν ρωτάτε ένα φίλο σας "τι νέα;" σκεφθείτε πόσοι θα σας θα σας μιλήσουν με ενθουσιασμό για μια νέα συνήθεια, ένα νέο χόμπι, μια αλλαγή στα επαγγελματικά τους και πόσοι θα σας πουν "τα ίδια μωρέ".
Οι περισσότεροι θα απαντήσουν το δεύτερο. Το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού χαρακτηρίζεται από μια εκνευριστική αδράνεια. Έχουμε συνηθίσει να ζούμε στη μετριότητα, με συγκεκριμένο τρόπο. Επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια ελπίζοντας πως τα πράγματα θα αλλάξουν από μόνα τους. Αν θες να τρομάξεις έναν Έλληνα, πες του να σκεφτεί και να πράξει διαφορετικά. Το ταμπεραμέντο μας, ο καλός καιρός, οι οικογενειακές αξίες, η Τουρκοκρατία, όλα αυτά μαζί δημιούργησαν στην Ελλάδα μια συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση η οποία μισεί την αλλαγή.
Ας μοιραστώ λοιπόν μαζί σας μια πραγματική ιστορία, μέσα από την οποία μπορείτε να διαπιστώσετε πόσο όμορφη μπορεί να γίνει η ζωή όταν ξεφεύγουμε από την αδράνεια. Η συγκεκριμένη ιστορία έναρξης ενός ειδυλλίου είναι η πιο γλυκιά διότι αφορά μια τυχαία γνωριμία δυο ατόμων σε ένα μπαρ χωρίς τη βοήθεια του κοινού, δηλαδή κάποιου ενδιάμεσου που τους συστήνει.Ο σχολιασμός που ακολουθεί, αφορά τέτοιες περιπτώσεις, δηλαδή προσέγγισης του άλλου φύλου σε έναν χώρο διασκέδασης.
Ένα καλοκαιρινό βράδυ, πριν απο μερικά χρόνια, βρισκόμουν με μια φίλη μου σε ένα μπαράκι λίγο έξω από την Πάτρα. Ο χώρος του μαγαζιού ήταν ανοιχτός. Το μπαρ είχε πεταλοειδές σχήμα το οποίο μας επέτρεπε να μπορούμε να βλέπουμε τους πελάτες που κάθονταν στην απέναντι μεριά της μπάρας. Μετά απο λίγη ώρα προστέθηκαν στην παρέα μας άλλα τρία κορίτσια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή της γνωριμίας μου με αυτές: Η πιο όμορφη της παρέας μου συστήθηκε με χειραψία κοιτώντας ταυτόχρονα αλλού με υφάκι. Γέλασα λίγο από μέσα μου και δεν έδωσα περαιτέρω σημασία, άλλωστε ήταν μικρή σε ηλικία (19-20) και, όντας αρκετά μεγαλύτερος κάτι τέτοιες κινήσεις τις προσπερνώ χωρίς καμία αντίδραση.
Η βραδιά κυλούσε ήρεμα και εγώ συζητούσα με τη φίλη μου μέχρι που σηκώθηκε πήγε στη τουαλέτα. Η παρέα των τριών κοριτσιών συζητούσε μεταξύ τους. Πέρα από τις αρχικές συστάσεις, δεν είχαμε ξαναμιλήσει. Καθήμενος στο μπαρ, παρατηρούσα τους πελάτες του μαγαζιού. Τότε έρχεται δίπλα μου η «όμορφη» για να μου εκφράσει το παράπονό της. Ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:
«Αμάν και εσύ! Κάθεσαι δίπλα μας και δεν μπορεί να μας μιλήσει κανένας!»
«Και εγώ τι φταίω δεσποινίς; Αφού δεν είμαστε μαζί, τι σε εμποδίζει απο το να σε φλερτάρουν;»
« Ε.... κάθεσαι εδώ μαζί μας και αν θέλει κάποιος να μας μιλήσει απονθαρρύνεται!»
«Ποιός είναι αυτός για τον οποίο ενδιαφέρεσαι;»
«Εκείνο το παιδί στο μπαρ που κάθεται απέναντί μας με τις 2 ξανθιές.»
Γυρίζω και κοιτάζω το παλικάρι και τις κοπέλλες που το συνόδευαν. Καθόντουσαν στην απέναντι πλευρά του μπαρ, σε ευθεία απόσταση περίπου τρία μέτρα. Από την συναναστροφή τους, φάνηκε ότι ήταν μια φιλική παρέα και δεν έπαιζε κάτι μεταξύ τους.
Τότε ήταν που αποφάσισα να χρησιμοποιήσω την "όμορφη" για να δοκιμάσω ένα πείραμα. Όπως όλος ο κόσμος, έτσι και εγώ, πάντα είχα το παράπονο ότι στα μαγαζιά που βγαίνουμε να διασκεδάσουμε, ο κόσμος δεν φλερτάρει. Και εγώ προσωπικά, αν και έχω καταγράψει μερικές ηρωικές ιστορίες στο παρελθόν, δεν φημίζομαι γενικά για την τόλμη μου σε τέτοιες περιπτώσεις. Πάντα ήθελα να προσεγγίζω γυναίκες που μου έδειχναν καθαρά ότι τους άρεσα και πως ήθελαν να έρθω να τους μιλήσω. Δεν μου άρεσε να παίρνω ρίσκα. Αν δεν ήμουν σίγουρος ότι άρεσα, δεν δοκίμαζα να μιλήσω. Ο λόγος ήταν πως δεν ήθελα ποτέ μου να αισθανθώ πως ενοχλώ. Όση αυτοπεποίθηση και να έχει κάποιος, δεν θέλει να βιώνει μια απόρριψη, έστω και αν πρόκειται για μια στιγμή, σε ένα νυχτερινό μαγαζί, σε μία από τις πολλές εξόδους της ζωής του.
Ταυτόχρονα πάντα θυμόμουν πως όταν έπαιρνα ανταπόκριση από μια γυναίκα, εξαφανιζόταν κάθε ενδοιασμός μέσα μου και προσέγγιζα χωρίς φόβο. Και μια τυχαία ημέρα που το σκεφτόμουν, κατάλαβα τον λόγο που τα πράγματα πήγαιναν, άλλοτε στραβά και άλλοτε σωστά, σε μια προσέγγιση. Αυτό το συμπέρασμα το είχα κρατήσει μέσα μου και όταν η "'όμορφη" μου παραπονέθηκε, το θυμήθηκα και το μοιράστηκα μαζί της.
« Αγαπητή μου, το φλερτ είναι ένα παιχνίδι σκακιού. Ο άνδρας ξεκινά πρώτος το παιχνίδι - παίρνει τα λευκά. Όμως είναι ευθύνη της γυναίκας να τοποθετήσει την "σκακιέρα" στο τραπέζι, να εκδηλώσει δηλαδή την επιθυμία να φλερτάει.
«Δηλαδή τι πρέπει να κάνω;»
« Όπως κάθεσαι τώρα δίπλα μου, ξεκίνα να τον κοιτάς μέχρι να συναντηθούν τα βλέμματά σας. Μόλις συναντηθούν, μην μπεις στον πειρασμό να κοιτάξεις αλλού. Συγκεντρώσου στα μάτια του για μερικά δευτερόλεπτα.»
«ΕΓΩ να τον κοιτάξω; Τι λες τώρα;»
«Ναι ΕΣΥ!»
Έτσι και έγινε. Η "όμορφη" είχε "κλειδώσει" τον στόχο της και περίμενε το βλέμμα της να συναντηθεί με αυτό του νεαρού. Μετά απο μερικά λεπτά το παλικάρι (μικρός και αυτός, γύρω στα 20) γύρισε να παραγγείλει ένα ποτό στον μπάρμαν και την είδε. Συνειδητοποίησε ότι τον κοιτούσε έντονα και για μια στιγμή "πάγωσε", αλλά μπήκε και αυτός στο νόημα. Απο εκείνη την στιγμή και μετά, συνέχισε μεν να μιλάει με τις κοπέλες που τον συνόδευαν, αλλά συνεχώς έριχνε κλεφτές ματιές σε εκείνη (η οποία, θυμίζω, καθόταν ακριβώς δίπλα μου).
«Με κοιτάει!!»
«Σε κοιτάει δεσποινίς, διότι έστησες την σκακιέρα στο τραπέζι. Του εκδήλωσες ξεκάθαρα οτι θες να παίξεις, και τώρα έχεις την προσοχή του.»
«Και τώρα τι κάνω;»
«Τώρα ξεκινά το παιχνίδι. Τώρα παίζουν τα λευκά. Περίμενε να κάνει κίνηση. Απλά τώρα φύγε απο δίπλα μου και πήγαινε κάπου πιο μόνη σου. Για να σε προσεγγίσουν, πρέπει να υπάρχει χώρος. Δώσε χώρο στον εαυτό σου. Πήγαινε κάπου όπου θα μπορείς να είσαι προσεγγίσιμη. Και μην περικυκλώσεις τον εαυτό σου με τις φίλες σου. Δεν μπορείς να παίζεις σκάκι με πολλά άτομα δίπλα σου. Άσε τουλάχιστον μια πλευρά ακάλυπτη για να μπορεί το παλικάρι να σε προσεγγίσει.»
Ο νεαρός, παρακολουθούσε τις κινήσεις της κοπέλας, σηκώθηκε απο το μπαρ και έκανε τη κίνησή του. Πέρασε από δίπλα της, σταμάτησε, και της είπε:
«Κρίμα που έφυγες απο εκεί που ήσουν διότι δεν μπορώ πλέον να σε κοιτάω» είπε και έφυγε με χαμόγελο.... Τα λευκά είχαν ήδη παίξει...
Επιστρέφει δίπλα μου η «όμορφη», κατενθουσιασμένη, για να μου μεταφέρει τα γεγονότα.
«Τι να κάνω τώρα;»
«Τώρα παίζουν τα μαύρα. Περίμενε να δω που βρίσκεται."
Παρατήρησα το παλικάρι που πήγε στην τουαλέτα. Η τουαλέτα βρισκόταν στο πίσω μέρος του μαγαζιού. Εκείνο το κομμάτι ήταν πιο ήσυχο, η μουσική δεν ακουγόταν τόσο έντονα. Ακριβώς έξω απο τη πόρτα, υπήρχε ένας μεγάλος καναπές, στον οποίο άνετα χωρούσαν να καθίσουν 3 άτομα.
«Τον βλέπεις εκείνο το καναπέ; Θα πας να κάτσεις εκεί να περιμένεις το παλικάρι να βγει.»
« ΕΓΩ να πάω να κάτσω εκεί; Είσαι τρελός;»
«Ναι βρε, μη χάνεις χρόνο, τώρα είναι η ευκαιρία!»
Πήγε και κάθισε στον καναπέ υπομονετικά. Το παλικάρι βγήκε απο την τουαλέτα και την είδε. Χαμογέλασε ο ένας στον άλλον. Αυτός κάθισε δίπλα της και για περίπου μια ώρα και συζητούσαν. Μετά έφυγαν μαζί από το μπαρ. Τη συνέχεια μπορείτε να τη φανταστείτε...αλλά δεν μας ενδιαφέρει αυτό... αυτά είναι τα "εύκολα" πράγματα. Το πιο δύσκολο βήμα στη ζωή είναι από το μηδέν στο ένα. Μόλις γίνει το πρώτο βήμα, τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά.
Τι μαθαίνουμε απο τη παραπάνω ιστορία; Δυο άτομα, αρκετά νέα σε ηλικία, με ελάχιστη εμπειρία σε θέματα φλερτ και προσέγγισης, με λίγη εξωτερική βοήθεια, τα πήγαν πολύ καλύτερα απο πολλούς μεγαλύτερους που προσπαθούν ανεπιτυχώς να προσεγγίσουν μια γυναίκα σε ένα μαγαζί, στο διαδίκτυο, στο γυμναστήριο κλπ. Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί αυτή η περίπτωση ήταν ξεχωριστή; Διότι η μικρή, από την αρχή ήταν ξεκάθαρη. Ήξερε τι ήθελε, κατάλαβε τι έπρεπε να κάνει και ήταν τυχερή που βρήκε ανταπόκριση.
Όταν βγαίνεις να διασκεδάσεις και επιθυμείς την προσοχή ενός συγκεκριμένου άνδρα, φροντίζεις να ξεχωρίσεις στα μάτια του. Με τη γλώσσα του σώματός σου και το βλέμμα σου, του δίνεις να καταλάβει πως τοποθετείς την "σκακιέρα" στο τραπέζι και τον καλείς να πάρει τα λευκά και να παίξει. Για να το πετύχεις αυτό πρέπει να "εκτεθείς". Πρέπει να του δείξεις ότι σου αρέσει, με τον κίνδυνο να μην κερδίσεις το ενδιαφέρον του. Η απόρριψη όμως είναι μέρος του παιχνιδιού. Και εσύ θα απορρίψεις άνδρες που θα προσπαθήσουν να σε κοιτάξουν έντονα για να κερδίσουν το χαμόγελό σου. Και αυτοί μπορεί να σε απορρίψουν διότι τους αρέσει περισσότερο η φίλη σου, ή κάποια άλλη άγνωστη.
Όταν μια γυναίκα αποφασίσει να κοιτάξει σοβαρά έναν άνδρα, όπως έκανε η "όμορφη", έχει μεγάλες πιθανότητες να του κερδίσει την προσοχή, ανεξάρτητα από το αν θα κερδίσει τελικά και το ενδιαφέρον του. Υπάρχει κάτι το μαγικό που συμβαίνει, όταν δύο ζευγάρια μάτια αποφασίσουν να κοιταχθούν για αρκετά δευτερόλεπτα. Aπό την μεριά του άνδρα εξαφανίζεται κάθε ενδοιασμός. Αν του αρέσει η γυναίκα που κοιτάζει, θα προσεγγίσει. Αν δεν προσεγγίσει, δεν θα είναι επειδή φοβάται, απλώς δεν θα ενδιαφέρεται (οκ, αυτό είναι υπεραπλούστευση, σε άλλο άρθρο θα εξηγήσω γιατί μπορεί να σε γουστάρει, να κοιτάζεστε και να εξακολουθεί να μην προσεγγίζει).
Αυτό όμως που πρέπει να κατανοήσετε εσείς οι γυναίκες είναι πως και εμείς οι άνδρες έχουμε μια υποτυπώδη συναισθηματική νοημοσύνη. Η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων είναι 90% μη λεκτική. Εμείς οι άνδρες χρησιμοποιούμε μη λεκτική επικοινωνία για να κερδίσουμε το ενδιαφέρον σας, αλλά ταυτόχρονα αξιολογούμε και τη δική σας κίνηση στον χώρο. Και ο κυριότερος λόγος που δεν προσεγγίζουμε είναι επειδή δεν λαμβάνουμε ένα ξεκάθαρο σήμα από τη μεριά σας. Δεν αντιλαμβανόμαστε αν θέλετε να παίξετε "σκάκι".
Αν σας κοιτάζουμε και βλέπουμε ένα βλέμμα τύπου "σε κοιτώ για κλάσματα του δευτερολέπτου και όταν με κοιτάξεις, κοιτάζω τρομαγμένη κατευθείαν αλλού, με βλέμμα απαισιόδοξο, ή χαχανίζω με τις φίλες μου κλπ κλπ" το feedback που λαμβάνουμε δεν είναι το επιθυμητό. Όταν κοιτάτε με τέτοιο τρόπο, οι άνδρες δεν μπορούν να ερμηνεύσουν τις προθέσεις σας και τείνουν να σχηματίζουν αρνητική εντύπωση. Αν αποφασίσουν να σας προσεγγίσουν, πιθανότατα θα το κάνουν με άσχημο τρόπο, διότι και οι ίδιοι είναι μπερδεμένοι...όχι μόνο μέσα τους, αλλά και με εσάς. Είναι αλλιώς να προσεγίζεις μια γυναίκα ξέρωντας πως και εσύ της αρέσεις, και αλλιώς να την προσεγγίζεις, επειδή δεν ξέρεις και πρέπει να μάθεις. Εάν ξέρετε τι θέλετε, πρέπει να το διεκδικήσετε σωστά. Δεν έχει σημασία ποιός είδε πρώτος τον άλλο. Σε κάθε περίπτωση, το βλέμμα πρέπει να είναι σοβαρό, διαρκές και να συνοδεύεται με ένα διακριτικό χαμόγελο. Ένα τέτοιο βλέμμα συνήθως ανταμείβεται με ένα χαμόγελο και μια καλή προσέγγιση. Ένα τέτοιο βλέμμα ξυπνάει τον πραγματικό "κυνηγό" μέσα μας (τις περισσότερες φορές τουλάχιστον).
Οι περισσότεροι θα απαντήσουν το δεύτερο. Το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού χαρακτηρίζεται από μια εκνευριστική αδράνεια. Έχουμε συνηθίσει να ζούμε στη μετριότητα, με συγκεκριμένο τρόπο. Επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια ελπίζοντας πως τα πράγματα θα αλλάξουν από μόνα τους. Αν θες να τρομάξεις έναν Έλληνα, πες του να σκεφτεί και να πράξει διαφορετικά. Το ταμπεραμέντο μας, ο καλός καιρός, οι οικογενειακές αξίες, η Τουρκοκρατία, όλα αυτά μαζί δημιούργησαν στην Ελλάδα μια συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση η οποία μισεί την αλλαγή.
Ας μοιραστώ λοιπόν μαζί σας μια πραγματική ιστορία, μέσα από την οποία μπορείτε να διαπιστώσετε πόσο όμορφη μπορεί να γίνει η ζωή όταν ξεφεύγουμε από την αδράνεια. Η συγκεκριμένη ιστορία έναρξης ενός ειδυλλίου είναι η πιο γλυκιά διότι αφορά μια τυχαία γνωριμία δυο ατόμων σε ένα μπαρ χωρίς τη βοήθεια του κοινού, δηλαδή κάποιου ενδιάμεσου που τους συστήνει.Ο σχολιασμός που ακολουθεί, αφορά τέτοιες περιπτώσεις, δηλαδή προσέγγισης του άλλου φύλου σε έναν χώρο διασκέδασης.
Ένα καλοκαιρινό βράδυ, πριν απο μερικά χρόνια, βρισκόμουν με μια φίλη μου σε ένα μπαράκι λίγο έξω από την Πάτρα. Ο χώρος του μαγαζιού ήταν ανοιχτός. Το μπαρ είχε πεταλοειδές σχήμα το οποίο μας επέτρεπε να μπορούμε να βλέπουμε τους πελάτες που κάθονταν στην απέναντι μεριά της μπάρας. Μετά απο λίγη ώρα προστέθηκαν στην παρέα μας άλλα τρία κορίτσια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή της γνωριμίας μου με αυτές: Η πιο όμορφη της παρέας μου συστήθηκε με χειραψία κοιτώντας ταυτόχρονα αλλού με υφάκι. Γέλασα λίγο από μέσα μου και δεν έδωσα περαιτέρω σημασία, άλλωστε ήταν μικρή σε ηλικία (19-20) και, όντας αρκετά μεγαλύτερος κάτι τέτοιες κινήσεις τις προσπερνώ χωρίς καμία αντίδραση.
Η βραδιά κυλούσε ήρεμα και εγώ συζητούσα με τη φίλη μου μέχρι που σηκώθηκε πήγε στη τουαλέτα. Η παρέα των τριών κοριτσιών συζητούσε μεταξύ τους. Πέρα από τις αρχικές συστάσεις, δεν είχαμε ξαναμιλήσει. Καθήμενος στο μπαρ, παρατηρούσα τους πελάτες του μαγαζιού. Τότε έρχεται δίπλα μου η «όμορφη» για να μου εκφράσει το παράπονό της. Ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:
«Αμάν και εσύ! Κάθεσαι δίπλα μας και δεν μπορεί να μας μιλήσει κανένας!»
«Και εγώ τι φταίω δεσποινίς; Αφού δεν είμαστε μαζί, τι σε εμποδίζει απο το να σε φλερτάρουν;»
« Ε.... κάθεσαι εδώ μαζί μας και αν θέλει κάποιος να μας μιλήσει απονθαρρύνεται!»
«Ποιός είναι αυτός για τον οποίο ενδιαφέρεσαι;»
«Εκείνο το παιδί στο μπαρ που κάθεται απέναντί μας με τις 2 ξανθιές.»
Γυρίζω και κοιτάζω το παλικάρι και τις κοπέλλες που το συνόδευαν. Καθόντουσαν στην απέναντι πλευρά του μπαρ, σε ευθεία απόσταση περίπου τρία μέτρα. Από την συναναστροφή τους, φάνηκε ότι ήταν μια φιλική παρέα και δεν έπαιζε κάτι μεταξύ τους.
Τότε ήταν που αποφάσισα να χρησιμοποιήσω την "όμορφη" για να δοκιμάσω ένα πείραμα. Όπως όλος ο κόσμος, έτσι και εγώ, πάντα είχα το παράπονο ότι στα μαγαζιά που βγαίνουμε να διασκεδάσουμε, ο κόσμος δεν φλερτάρει. Και εγώ προσωπικά, αν και έχω καταγράψει μερικές ηρωικές ιστορίες στο παρελθόν, δεν φημίζομαι γενικά για την τόλμη μου σε τέτοιες περιπτώσεις. Πάντα ήθελα να προσεγγίζω γυναίκες που μου έδειχναν καθαρά ότι τους άρεσα και πως ήθελαν να έρθω να τους μιλήσω. Δεν μου άρεσε να παίρνω ρίσκα. Αν δεν ήμουν σίγουρος ότι άρεσα, δεν δοκίμαζα να μιλήσω. Ο λόγος ήταν πως δεν ήθελα ποτέ μου να αισθανθώ πως ενοχλώ. Όση αυτοπεποίθηση και να έχει κάποιος, δεν θέλει να βιώνει μια απόρριψη, έστω και αν πρόκειται για μια στιγμή, σε ένα νυχτερινό μαγαζί, σε μία από τις πολλές εξόδους της ζωής του.
Ταυτόχρονα πάντα θυμόμουν πως όταν έπαιρνα ανταπόκριση από μια γυναίκα, εξαφανιζόταν κάθε ενδοιασμός μέσα μου και προσέγγιζα χωρίς φόβο. Και μια τυχαία ημέρα που το σκεφτόμουν, κατάλαβα τον λόγο που τα πράγματα πήγαιναν, άλλοτε στραβά και άλλοτε σωστά, σε μια προσέγγιση. Αυτό το συμπέρασμα το είχα κρατήσει μέσα μου και όταν η "'όμορφη" μου παραπονέθηκε, το θυμήθηκα και το μοιράστηκα μαζί της.
« Αγαπητή μου, το φλερτ είναι ένα παιχνίδι σκακιού. Ο άνδρας ξεκινά πρώτος το παιχνίδι - παίρνει τα λευκά. Όμως είναι ευθύνη της γυναίκας να τοποθετήσει την "σκακιέρα" στο τραπέζι, να εκδηλώσει δηλαδή την επιθυμία να φλερτάει.
«Δηλαδή τι πρέπει να κάνω;»
« Όπως κάθεσαι τώρα δίπλα μου, ξεκίνα να τον κοιτάς μέχρι να συναντηθούν τα βλέμματά σας. Μόλις συναντηθούν, μην μπεις στον πειρασμό να κοιτάξεις αλλού. Συγκεντρώσου στα μάτια του για μερικά δευτερόλεπτα.»
«ΕΓΩ να τον κοιτάξω; Τι λες τώρα;»
«Ναι ΕΣΥ!»
Έτσι και έγινε. Η "όμορφη" είχε "κλειδώσει" τον στόχο της και περίμενε το βλέμμα της να συναντηθεί με αυτό του νεαρού. Μετά απο μερικά λεπτά το παλικάρι (μικρός και αυτός, γύρω στα 20) γύρισε να παραγγείλει ένα ποτό στον μπάρμαν και την είδε. Συνειδητοποίησε ότι τον κοιτούσε έντονα και για μια στιγμή "πάγωσε", αλλά μπήκε και αυτός στο νόημα. Απο εκείνη την στιγμή και μετά, συνέχισε μεν να μιλάει με τις κοπέλες που τον συνόδευαν, αλλά συνεχώς έριχνε κλεφτές ματιές σε εκείνη (η οποία, θυμίζω, καθόταν ακριβώς δίπλα μου).
«Με κοιτάει!!»
«Σε κοιτάει δεσποινίς, διότι έστησες την σκακιέρα στο τραπέζι. Του εκδήλωσες ξεκάθαρα οτι θες να παίξεις, και τώρα έχεις την προσοχή του.»
«Και τώρα τι κάνω;»
«Τώρα ξεκινά το παιχνίδι. Τώρα παίζουν τα λευκά. Περίμενε να κάνει κίνηση. Απλά τώρα φύγε απο δίπλα μου και πήγαινε κάπου πιο μόνη σου. Για να σε προσεγγίσουν, πρέπει να υπάρχει χώρος. Δώσε χώρο στον εαυτό σου. Πήγαινε κάπου όπου θα μπορείς να είσαι προσεγγίσιμη. Και μην περικυκλώσεις τον εαυτό σου με τις φίλες σου. Δεν μπορείς να παίζεις σκάκι με πολλά άτομα δίπλα σου. Άσε τουλάχιστον μια πλευρά ακάλυπτη για να μπορεί το παλικάρι να σε προσεγγίσει.»
Ο νεαρός, παρακολουθούσε τις κινήσεις της κοπέλας, σηκώθηκε απο το μπαρ και έκανε τη κίνησή του. Πέρασε από δίπλα της, σταμάτησε, και της είπε:
«Κρίμα που έφυγες απο εκεί που ήσουν διότι δεν μπορώ πλέον να σε κοιτάω» είπε και έφυγε με χαμόγελο.... Τα λευκά είχαν ήδη παίξει...
Επιστρέφει δίπλα μου η «όμορφη», κατενθουσιασμένη, για να μου μεταφέρει τα γεγονότα.
«Τι να κάνω τώρα;»
«Τώρα παίζουν τα μαύρα. Περίμενε να δω που βρίσκεται."
Παρατήρησα το παλικάρι που πήγε στην τουαλέτα. Η τουαλέτα βρισκόταν στο πίσω μέρος του μαγαζιού. Εκείνο το κομμάτι ήταν πιο ήσυχο, η μουσική δεν ακουγόταν τόσο έντονα. Ακριβώς έξω απο τη πόρτα, υπήρχε ένας μεγάλος καναπές, στον οποίο άνετα χωρούσαν να καθίσουν 3 άτομα.
«Τον βλέπεις εκείνο το καναπέ; Θα πας να κάτσεις εκεί να περιμένεις το παλικάρι να βγει.»
« ΕΓΩ να πάω να κάτσω εκεί; Είσαι τρελός;»
«Ναι βρε, μη χάνεις χρόνο, τώρα είναι η ευκαιρία!»
Πήγε και κάθισε στον καναπέ υπομονετικά. Το παλικάρι βγήκε απο την τουαλέτα και την είδε. Χαμογέλασε ο ένας στον άλλον. Αυτός κάθισε δίπλα της και για περίπου μια ώρα και συζητούσαν. Μετά έφυγαν μαζί από το μπαρ. Τη συνέχεια μπορείτε να τη φανταστείτε...αλλά δεν μας ενδιαφέρει αυτό... αυτά είναι τα "εύκολα" πράγματα. Το πιο δύσκολο βήμα στη ζωή είναι από το μηδέν στο ένα. Μόλις γίνει το πρώτο βήμα, τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά.
Τι μαθαίνουμε απο τη παραπάνω ιστορία; Δυο άτομα, αρκετά νέα σε ηλικία, με ελάχιστη εμπειρία σε θέματα φλερτ και προσέγγισης, με λίγη εξωτερική βοήθεια, τα πήγαν πολύ καλύτερα απο πολλούς μεγαλύτερους που προσπαθούν ανεπιτυχώς να προσεγγίσουν μια γυναίκα σε ένα μαγαζί, στο διαδίκτυο, στο γυμναστήριο κλπ. Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί αυτή η περίπτωση ήταν ξεχωριστή; Διότι η μικρή, από την αρχή ήταν ξεκάθαρη. Ήξερε τι ήθελε, κατάλαβε τι έπρεπε να κάνει και ήταν τυχερή που βρήκε ανταπόκριση.
Όταν βγαίνεις να διασκεδάσεις και επιθυμείς την προσοχή ενός συγκεκριμένου άνδρα, φροντίζεις να ξεχωρίσεις στα μάτια του. Με τη γλώσσα του σώματός σου και το βλέμμα σου, του δίνεις να καταλάβει πως τοποθετείς την "σκακιέρα" στο τραπέζι και τον καλείς να πάρει τα λευκά και να παίξει. Για να το πετύχεις αυτό πρέπει να "εκτεθείς". Πρέπει να του δείξεις ότι σου αρέσει, με τον κίνδυνο να μην κερδίσεις το ενδιαφέρον του. Η απόρριψη όμως είναι μέρος του παιχνιδιού. Και εσύ θα απορρίψεις άνδρες που θα προσπαθήσουν να σε κοιτάξουν έντονα για να κερδίσουν το χαμόγελό σου. Και αυτοί μπορεί να σε απορρίψουν διότι τους αρέσει περισσότερο η φίλη σου, ή κάποια άλλη άγνωστη.
Όταν μια γυναίκα αποφασίσει να κοιτάξει σοβαρά έναν άνδρα, όπως έκανε η "όμορφη", έχει μεγάλες πιθανότητες να του κερδίσει την προσοχή, ανεξάρτητα από το αν θα κερδίσει τελικά και το ενδιαφέρον του. Υπάρχει κάτι το μαγικό που συμβαίνει, όταν δύο ζευγάρια μάτια αποφασίσουν να κοιταχθούν για αρκετά δευτερόλεπτα. Aπό την μεριά του άνδρα εξαφανίζεται κάθε ενδοιασμός. Αν του αρέσει η γυναίκα που κοιτάζει, θα προσεγγίσει. Αν δεν προσεγγίσει, δεν θα είναι επειδή φοβάται, απλώς δεν θα ενδιαφέρεται (οκ, αυτό είναι υπεραπλούστευση, σε άλλο άρθρο θα εξηγήσω γιατί μπορεί να σε γουστάρει, να κοιτάζεστε και να εξακολουθεί να μην προσεγγίζει).
Αυτό όμως που πρέπει να κατανοήσετε εσείς οι γυναίκες είναι πως και εμείς οι άνδρες έχουμε μια υποτυπώδη συναισθηματική νοημοσύνη. Η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων είναι 90% μη λεκτική. Εμείς οι άνδρες χρησιμοποιούμε μη λεκτική επικοινωνία για να κερδίσουμε το ενδιαφέρον σας, αλλά ταυτόχρονα αξιολογούμε και τη δική σας κίνηση στον χώρο. Και ο κυριότερος λόγος που δεν προσεγγίζουμε είναι επειδή δεν λαμβάνουμε ένα ξεκάθαρο σήμα από τη μεριά σας. Δεν αντιλαμβανόμαστε αν θέλετε να παίξετε "σκάκι".
Αν σας κοιτάζουμε και βλέπουμε ένα βλέμμα τύπου "σε κοιτώ για κλάσματα του δευτερολέπτου και όταν με κοιτάξεις, κοιτάζω τρομαγμένη κατευθείαν αλλού, με βλέμμα απαισιόδοξο, ή χαχανίζω με τις φίλες μου κλπ κλπ" το feedback που λαμβάνουμε δεν είναι το επιθυμητό. Όταν κοιτάτε με τέτοιο τρόπο, οι άνδρες δεν μπορούν να ερμηνεύσουν τις προθέσεις σας και τείνουν να σχηματίζουν αρνητική εντύπωση. Αν αποφασίσουν να σας προσεγγίσουν, πιθανότατα θα το κάνουν με άσχημο τρόπο, διότι και οι ίδιοι είναι μπερδεμένοι...όχι μόνο μέσα τους, αλλά και με εσάς. Είναι αλλιώς να προσεγίζεις μια γυναίκα ξέρωντας πως και εσύ της αρέσεις, και αλλιώς να την προσεγγίζεις, επειδή δεν ξέρεις και πρέπει να μάθεις. Εάν ξέρετε τι θέλετε, πρέπει να το διεκδικήσετε σωστά. Δεν έχει σημασία ποιός είδε πρώτος τον άλλο. Σε κάθε περίπτωση, το βλέμμα πρέπει να είναι σοβαρό, διαρκές και να συνοδεύεται με ένα διακριτικό χαμόγελο. Ένα τέτοιο βλέμμα συνήθως ανταμείβεται με ένα χαμόγελο και μια καλή προσέγγιση. Ένα τέτοιο βλέμμα ξυπνάει τον πραγματικό "κυνηγό" μέσα μας (τις περισσότερες φορές τουλάχιστον).
No comments:
Post a Comment