Το καμάρι του Ελληνικού Τουρισμού

Σας το λέω απο τώρα και θυμηθείτε με. Η αγγελία του μέλλοντος στα εστιατόρια θα μοιάζει κάπως έτσι:

«Ζητείται σερβιτόρος για εργασία σε γνωστό εστιατόριο της περιοχής. Απαραίτητη προϋπόθεση η αγάπη για την δουλειά και η γνώση ξένων γλωσσών κατά προτίμηση αγγλικών, ιταλικών γαλλικών και γερμανικών.»

Διαφωνείτε; Για ακούστε αυτή την ιστορία.


Νάξος, Αύγουστος 2011. Κάνω διακοπές παρέα με 2 φίλες μου από την Ιταλία, οι οποίες έχουν έρθει στο νησί λίγες ημέρες πριν από εμένα. Ρωτάω που θέλουν να φάμε το βράδυ. Μου απαντούν:

« στο Scirocco!» Κοιτάξαμε στο tripadvisor.com και είδαμε ότι είναι το καλύτερο εστιατόριο σε όλη την Νάξο!»

«Οκ αφού είναι έτσι, πάμε.»

«Θα πάρουμε τηλέφωνο να κλείσουμε τραπέζι και θα βρεθούμε το βράδυ για να πάμε εκεί.»

Συναντιόμαστε λοιπόν το βράδυ και οι φίλες μου με ενημερώνουν πως δεν κατάφεραν να κλείσουν τραπέζι διότι δεν υπήρχε τίποτα διαθέσιμο. Το μαγαζί ήταν γεμάτο.

«Καλά, πάμε μια βόλτα από εκεί να δούμε τι γίνεται και αν δεν έχει να καθίσουμε, πάμε αλλού.»

Όταν φτάσαμε, στο εστιατόριο γινόταν το αδιαχώρητο. Περιμέναμε 5 λεπτά για να τραβήξουμε την προσοχή ενός σερβιτόρου και μόλις το καταφέραμε μας είπε να περιμένουμε άλλα 10 λεπτά και μετά θα μας έβρισκε τραπέζι. Όπως και έγινε.

Καθίσαμε λοιπόν στο τραπέζι και ζητήσαμε μενού. Ρωτάω αν έχει αγγλικό μενού για τις κοπέλες. Είχε. Οι κοπέλες δεν μιλούσαν καλά αγγλικά και είχαν κάποιες απορίες για τα φαγητά. Κανένα πρόβλημα! Ο σερβιτόρος μας μιλούσε άπταιστα ιταλικά. Τα εξήγησε όλα χαρτί και καλαμάρι. Δεν θυμάμαι καλά, αλλά νομίζω πως το μενού ήταν γραμμένο και σε άλλες γλώσσες.

Κοιτάζω τις τιμές. Πρέπει να ήταν το πιο φθηνό εστιατόριο που έχω φάει τα τελευταία χρόνια. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Ρώτησα και τις φίλες μου και μου επιβεβαίωσαν ότι από όλα τα εστιατόρια που είχαν επισκεφθεί στην χώρα της Νάξου, αυτό ήταν το φθηνότερο.

Παραγγείλαμε το φαγητό μας και περιμέναμε. Καθώς περίμενα, παρατήρησα ότι το εστιατόριο ήταν γεμάτο στην μεγάλη του πλειοψηφία με ξένους. Όλες οι εθνικότητες της Ευρώπης ήταν μαζεμένες σε αυτό το εστιατόριο. Παρατήρησα επίσης ότι ο κάθε σερβιτόρος ήταν πολύ ευγενικός, πολύ φιλικός, εργατικότατος και ήξερε και 2 με 3 ξένες γλώσσες! Και τις ήξερε καλά! Τις μιλούσε λες και ήταν οι μητρικές του!

Μετά από λίγο έφτασε το φαγητό. Μου έκανε εντύπωση το πόσο γρήγορα ήρθε διότι με τόσο κόσμο που είχε το μαγαζί, δεν το περίμενα. Ρωτάω τον σερβιτόρο:

«Πόσα άτομα δουλεύουν στην κουζίνα;»

«6.»

«Σαν πρώην συνάδελφος, έχω να παρατηρήσω ότι είστε πολύ γρήγοροι.»

«Ευχαριστούμε.»

Για να μην τα πολυλογώ, έφαγε ο καθένας το δικό του κύριο πιάτο, μοιραστήκαμε 4 ορεκτικά και 2 μπύρες και πληρώσαμε όλοι μαζί 45 ευρώ! Το φαγητό ήρθε πολύ γρήγορα, ήταν εξαιρετικό και δεν μας κόστισε ο κούκος αηδόνι. Και όλα αυτά σε ένα καθαρό μαγαζί στο οποίο δουλεύουν άτομα που αγαπούν την δουλειά τους και μπορούν να συνεννοηθούν με τους ξένους πελάτες στην δική τους μητρική γλώσσα, πάντα με καλή διάθεση και χαμόγελο.

Έχοντας δουλέψει σερβιτόρος στο παρελθόν, έμαθα να νιώθω ότι τα άτομα που κάνουν αυτή τη δουλειά θεωρούνται «αναλώσιμα». Και σε αυτό φταίνε, τόσο τα αφεντικά του εκάστοτε μαγαζιού όσο και οι ίδιοι οι σερβιτόροι. Από την μια μεριά, ο σερβιτόρος συνήθως ενδιαφέρεται μόνο να βγάλει χρήματα χωρίς να δίνει σημασία στις μικρές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες της δουλειάς που βελτιώνουν τόσο την εικόνα του ιδίου αλλά και την εικόνα του εστιατορίου. Ο σωστός ο σερβιτόρος πρέπει να τα προσέχει όλα. Όπως και ένας αθλητής μπάσκετ, εκτός από το να ξέρει να παίζει καλή μπάλα, πρέπει να γυμνάζεται καθημερινά , να προσέχει την διατροφή του και να μην ξενυχτάει, έτσι και ο σερβιτόρος δεν πρέπει να αρκείται στο να φέρνει απλά τα πιάτα στο τραπέζι και να παίρνει παραγγελίες, αλλά να προσέχει την εμφάνισή του, να μιλάει σωστά στους πελάτες, να είναι κοινωνικός, να διαχειρίζεται τα όποια προβλήματα προκύπτουν και να έχει άριστες σχέσεις με την κουζίνα και τους υπόλοιπους σερβιτόρους τους οποίους πρέπει να βοηθά, αν έχουν υπερβολικό φόρτο εργασίας.

Από την άλλη το εκάστοτε αφεντικό ξεχνάει ότι ο σερβιτόρος δεν είναι υπηρέτης, αλλά συνεργάτης στο οποίο πρέπει να δείξεις τον ανάλογο σεβασμό. Οι φωνές και το βρισίδι ειδικά μπροστά στους πελάτες δημιουργούν δυσάρεστη εντύπωση και σίγουρα δεν βοηθούν στο να καλλιεργηθεί μέσα τους η επιθυμία να ξανάρθουν. Το σωστό αφεντικό ξέρει να δίνει το καλό παράδειγμα, το οποίο από την εμπειρία μου ακολουθούν οι σερβιτόροι. Στο Scirocco φαίνεται πως έχουν πετύχει να εξαλείψουν όλα τα αρνητικά συμπτώματα που έχω συναντήσει κάνοντας αυτή τη δουλειά και απολαμβάνουν τους καρπούς αυτής της προσπάθειας. Έτσι, δεν μου κάνει εντύπωση που πρώτη φορά αισθάνθηκα για ένα εστιατόριο, το ανθρώπινο δυναμικό να αποτελεί πραγματικό «περιουσιακό- και αναντικατάστατο- στοιχείο» της επιχείρησης. Διότι τέτοιοι σερβιτόροι- αλλά και τέτοια αφεντικά- δεν βρίσκονται εύκολα.

Εννοείται πως όλα τα υπόλοιπα βράδια επισκεφθήκαμε το ίδιο μαγαζί, στο οποίο μάλιστα την τελευταία βραδιά μου στο νησί μας εξυπηρέτησε το ίδιο το αφεντικό ( ο οποίος δουλεύει και αυτός σαν σερβιτόρος) και μας κέρασε μια σπιτική πορτοκαλόπιτα από τα χεράκια της μητέρας του, η οποία και θα μας μείνει αξέχαστη.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Για να σας δείξω ότι ο ξένος τουρίστας δεν είναι τσιγκούνης. Ο ξένος τουρίστας έχει λεφτά, και μάλιστα περισσότερα από τον Έλληνα. Απλά ο ξένος τουρίστας θα δώσει τα λεφτά του εκεί που πιστεύει ότι θα πάρει μια καλή υπηρεσία και ένα καλό προϊόν. Οι τουρίστες στο κάθε ελληνικό νησί τα καλοκαίρια, δεν ψάχνουν πως να ξοδέψουν λιγότερα. Απλώς αναζητούν εκείνες τις επιχειρήσεις που θα τους φερθούν ανθρώπινα, θα τους εξυπηρετήσουν σωστά και δεν θα τους κοροϊδέψουν. Και εκείνες τις επιχειρήσεις τις πληρώνουν καλά, όχι απαραίτητα τόσο με το να αφήνουν πολλά λεφτά σε μια μέρα, όσο με το να ξανάρθουν τις επόμενες, αλλά και με το να τις συστήνουν σε άλλους τουρίστες κάνοντας έτσι το όνειρο κάθε επιχειρηματία πραγματικότητα : την δημιουργία μιας σταθερής εισροής χρήματος στην επιχείρηση.

Για αυτό και το Scirocco αποτελεί ένα στολίδι του Ελληνικού τουρισμού. Διότι, καθημερινώς, το φαγητό του, οι τιμές του, η φιλική εξυπηρέτηση και το χαμόγελο των υπαλλήλων που το «τρέχουν» επιβραβεύονται από τουρίστες προερχόμενοι από όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης. Διότι το Scirocco δεν εφαρμόζει την «πολιτική της αρπαχτής». Η εικόνα που έχει περάσει στους ξένους τουρίστες του εξασφαλίζει ένα σταθερό εισόδημα και μια κερδοφορία, ακόμη και σε περιόδους κρίσης.

Αν περάσετε ποτέ από την Νάξο, κάντε ένα κόπο και επισκεφθείτε αυτό το μαγαζί. Όχι ότι έχουν ανάγκη τα λεφτά σας, είναι γεμάτοι κάθε μέρα με κόσμο. Επισκεφθείτε αυτό το μαγαζί για να γνωρίσετε την «άλλη Ελλάδα», εκείνη που μερικοί από εμάς ονειρευόμαστε να χτίσουμε σε μεγαλύτερη κλίμακα. Την Ελλάδα που αναζητούν οι ξένοι τουρίστες κάθε καλοκαίρι να αγαπήσουν και να επιβραβεύσουν.